still ill

Συχνάζεις στα μικρά καφέ

Έσβησα την τηλεόραση ανίκανος να συνειδητοποιήσω πόση ασχήμια μπορεί να χωρέσει σε ελάχιστα λεπτά τηλοψίας.Έχω κόψει το τσιγάρο και σκέφτηκα πως λίγο περπάτημα στην Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τα ερημωμένα βαγόνια του ΟΣΕ στο Ρουφ θα καλμάριζε τα νεύρα μου.Δεν είχε υπερβολική υγρασία και έτσι στη συμβολή με την Ιερά οδό θα μπορούσα να θαυμάσω τα χρώματα του δειλινού μιας και στο σημείο εκείνο ανοίγει ένα μεγάλο κομμάτι του ουρανού.
Βρήκα ένα καφενεδάκι απόμερο και έκατσα να πιω κάτι,μακριά από τα στίφη αυτών που καταφτάνουν στην περιοχή όλο ύφος και έπαρση.
Λίγα τραπέζια και σώματα βαριά άρχιζαν να ρίχνουν τις σκιές τους στο γκρίζο πάτωμα.Το κάθε ένα από αυτά έχει και μια ιστορία να σου πει,μόνο που δεν είναι η αφήγηση αυτή που με γοητεύει αλλά ό,τι αποσιωπάται.
Θυμήθηκα τον παλιό καφενέ στη μικρή πλατεία του χωριού,όπου πήγαινα μικρός μαζί με τον παππού και άκουγα να μιλάνε σε μια γλώσσα που δεν πολυκαταλάβαινα όμως με έθελγε η μελωδικότητα της.Πρόσφυγες από τον Πόντο,βρήκαν σε εκείνο το χωριό των Σερρών έναν τόπο να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.
Ο πιο αγαπημένος σε εκείνη την παρέα ήταν ο θείος Δημήτρης,ένας μακρινός ξάδερφος της μάννας μου.Άνθρωπος κιμπάρης με τη λαϊκότητα που συναντάς στον Χατζή ή στον Κόντογλου.Μετά τον θάνατο της γυναίκας του,τα παιδιά του θέλησαν να τον πάρουν στη Δράμα,να μείνει μαζί τους σε διαμέρισμα.
Έκλαιγε σαν μικρό παιδί όταν του το ΄παν.
"Γιώργη",έλεγε στον παππού μου,"σε όλη μου τη ζωή δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν.Γιατί τώρα θέλουν να με φυλακίσουν;"και συνέχιζε:"να με διώξουν για δεύτερη φορά από τον τόπο μου δεν θα τ'αντέξω".
Έλεγε την αλήθεια.Μαράζωσε και γρήγορα πήγε να συναντήσει τη γριά του.
Την τελευταία φορά που τον είδα,μια αδύναμη φλόγα τσίριζε δειλά στο αδειανό από λάδι καντήλι.Είχε από καιρό χορταριάσει το μνήμα και μόνο λίγα μικρά λουλούδια,κίτρινα και λευκά,ξεχώριζαν καθώς το διάφανο αεράκι που φυσούσε απαλά τα έκανε να γέρνουν ελαφρά προς το κρύο χώμα.
Δεν ξέρω τι με έκανε και τα θυμήθηκα όλα αυτά ενώ βρισκόμουν σε αυτό το ιδιότυπο αναχωρητήριο με τη λαϊκή μουσική και την παγωμένη μπύρα.
Ήταν μήπως το σούρουπο που ήδη άρχιζε να βάφει τα τζάμια του μαγαζιού με ένα μίζερο φως,τονίζοντας την εικόνα της διάλυσης και την παρελκυστική ατμόσφαιρα,τα μπουκάλια της Kaiser καθώς το ένα διαδεχόταν το άλλο,ή ο κιτρινισμένος φάκελος με το όνομα μου ως παραλήπτης και ένας σωρός επιστολών που είχαν στοιβαχτεί μέσα του;
Πλήθος λέξεων,αφημένες στο ξεθωριασμένο χαρτί,που δεν σημαίνουν τίποτε πια.Ποτέ δεν σήμαιναν.Εμείς επιλέγουμε την πλάνη.
Έβγαλα προσεκτικά όλα τα γράμματα,τις κάρτες και τις φωτογραφίες και άρχισα να τα σχίζω ένα ένα.Τα επώδυνα ενθυμήματα μετατρέπονταν σταδιακά σε αμέτρητα μικροσκοπικά κομμάτια χαρτιού,ώσπου ένα ξαφνικό φύσημα του ανέμου τα παρέσυρε από το τραπέζι μου.
Συνέχισα να πίνω την μπίρα,παρατηρώντας τα να έχουν σκορπίσει σε μια άκρη του σκονισμένου δρόμου,ανάμεσα σε ξερά χόρτα, και να μοιάζουν με μικρά λουλούδια,κίτρινα και λευκά.

posted by still ill @ 7:12 PM